Małe światy. Apoteoza śmierci pajaca.
Wystawa Bogny Becker.

Kurator: Marlena Niestrój.
Katowice Miasto Ogrodów – Galeria Engram.
Wernisaż 17.10. (środa) o 17:00.
Wystawa potrwa do 7.11. Otwarta od wtorku do niedzieli w godz. 11:00 – 19:00.

Wstęp wolny.

Bogna Becker – urodzona w 1946 roku w Krakowie, absolwentka Liceum Sztuk Plastycznych oraz Wydziałów Malarstwa i Tkaniny Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Zajmuje się malarstwem, rzeźbą, konserwacją, fotografią. Liczne wystawy indywidualne, udział w wielu zbiorowych. Prace w muzeach i kolekcjach prywatnych w Polsce, we Francji, Włoszech, w Belgii, Skandynawii, Niemczech, Izraelu, USA, Kanadzie.

„W zaraniu wszystkich kultur świata oprócz broni i narzędzi praczłowiek stworzył figurkę -upostaciowanie bóstwa, ale i siebie samego – służącą wielu funkcjom: między innymi w magicznych obrzędach zastępczo składał ją jako ofiarę. To alter ego człowieka stawało się z czasem jego portretem, pierwszym obiektem sztuki i zabawy. Tak powstała figurka – lalka – towarzyszka człowieka i jego losów od dzieciństwa aż do śmierci. Lalki biedne i bogate, prymitywne i te o wyrafinowanych cechach „osobowości”, nagie i ubrane zgodnie z zamożnością właścicieli dzielą losy ich życia i śmierci, noszą stygmaty czasu, zużycia, a także okrucieństwa swoich małych panów. Czasem dziedziczone z pokolenia na pokolenie były ozdobami łóżek, wózeczków dziecięcych, słodkich pokoików dziecka. Stały się najbardziej uniwersalnym symbolem człowieka.
Od wielu lat równocześnie z innymi formami mojej twórczości „buduję” pod symbolicznym przykryciem szklanych kloszy „małe światy” – sceny metaforyczne, trochę jak z teatru lalek. Lalki oraz różne przedmioty znajduję lub kupuję na targach staroci, w antykwariatach, dostaję je od przyjaciół w rozmaitych stanach zachowania.

Tworząc te małe światy, czuję się autorką, reżyserką i scenografką tychże przedstawień. Te „wybawione” lalki wybawiam, dając im nowe życie. One zaś przenoszą symbolicznie prawdę o kondycji, komedii i tragedii ludzkiego życia. Zapraszam.”

Bogna Becker

Jest taki dom na wzgórzu, z pięknym widokiem na Jezioro Dobczyckie. W tym domu mieszka mądra i mocna kobieta. Tam tworzy swoje unikatowe światy. W skali mikro buduje kosmiczne kompozycje. Lalki, szpilki, wstążki, dinozaury, krzesełka, samochodziki, sznurki – wszystko ma swoje miejsce, wszystko jest ukochane i cenne. Tu przypadek lubi bratać się z zamysłem. Strych – zwyczajowo składowisko śmieci – tutaj zamienia się w sanktuarium piękna i wzruszenia. Wszystkie obiekty, jakby czując powagę roli do odegrania, prężą się z dumą i wdzięcznością za tyle uwagi, jaką obdarza je ich pani. Ona bawi się w układanie ich w zaskakujący i jedyny możliwy sposób. Ta pani to Bogna Becker – niegasnąca energia twórcza. To ta, która nie pozwala nikomu nosić swoich bagaży, siatek, a w torbie ma wszytko co potrzebne w podróży. Jest artystką swojego życia. Jej dom, ludzie w nim, zwierzęta, rośliny, przedmioty to opowieść o wrażliwości, miłości i szacunku.

Kurator: Marlena Niestrój.

Katowice Miasto Ogrodów – Galeria Teatru Korez.
Wernisaż 18.10. (czwartek) o 18:00.
Wystawa potrwa do 7.11.
Otwarta od poniedziałku do piątku w godz. 10:00-17:00.

Wstęp wolny.

Evelyn Bencicova to artystka wizualna koncentrująca się głównie na medium fotografii oraz reżyserii artystycznej. Urodzona w roku 1992 w Bratysławie na Słowacji. Studiowała sztukę i nowe media na Uniwersytecie Sztuki Stosowanej w Wiedniu. Twórczość Bencicovej jest osobna. Łączy niezwykłą wrażliwość z ponadczasową tematyką i indywidualną estetyką. Na wystawie zaprezentowane zostaną fotografie z czterech cyklów: (an)organic, icon, truthness i zhvan.

Łącząc różnorodne gatunki i techniki, praktyka Bencicovej dociera do punktu zbiegu linii kierunków artystycznych i komercyjnych, jak również konceptualnych z wizualnymi. W świecie mody i luksusowych marek współpracowała m.in. z Gucci, Cartier i Nehera, natomiast w obszarze instytucji kulturalnych, z takimi jak: berliński Berghain, Kunsthalle w Bazylei czy Słowacki Teatr Narodowy.
W 2016 roku Evelyn wygrała prestiżowe nagrody Hasselblad Masters i Broncolor GenNext. Film „Asymptote” (2016), współtworzony z Adamem Csoką Keller, został nagrodzony na Fashion Film Festival w Mediolanie w 2017 r. i był prezentowany na SHOWstudio Fashion Film Awards, Austriacko-Amerykańskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych i Diane Pernet w ASVOFF.

Fotografia to płaski obraz. Przeważnie. Nie zawsze. Bywa, że jest nośnikiem trójwymiarowego obrazu znaczeń, głębi spojrzenia i unikatowej wrażliwości. Chyba najbardziej uderzające są zderzenia różnych faktur, tekstur, proporcji i skali. To drganie chwili w martwym punkcie. To nieprawdopodobieństwo możliwości.  Evelyn Bencicova jest specjalistką w wyszukiwaniu niezwykłości w portretowaniu ludzi, ich natury, sprężystości skóry, żywotności lub przeciwnie – porywa w świat na granicy bezdechu, nieżycia, zatrzymania. Zestawia moc i słabość w subtelny i delikatny sposób. To wszystko powoduje, że odbiorca jest zmuszony do zatrzymania, zamarcia na moment, aby nie przeszkodzić tej niezwykłości przechwycenia życia w obrazie. Martwa natura ożywa, życie zamiera. Jej fotografie wibrują, drgają. Materializują fenomen życia i nieżycia, zestawiając ze sobą tworzywa o lekkiej i ciężkiej strukturze, uśpioną agresję i bierne pogodzenie. A wszystko jest przemożnie niespieszne, nawarstwione.

Kinoteatr Rialto.
Niedziela 21.10. o godz. 19:00.

Bilety: 25 zł, do nabycia w kasie Kinoteatru Rialto.

Zespół Nagrobki to Maciej Salamon (gitara, głos) i Adam Witkowski (perkusja, głos). Muzyka Nagrobków jest mieszanką wielu wpływów – od starego polskiego big beat’u przez gitarowy noize, zimną falę, po wczesny black metal. Zgodnie z tym, czego można spodziewać się po zespole o takiej nazwie – teksty większości piosenek traktują o przemijaniu, śmierci i odchodzeniu, ale pozbawione są elementu patosu. Duet wydał do tej pory trzy płyty studyjne: Pańskie Wersety (2014), Stan Prac (2015), Granit (2017), a także zrealizował muzykę do przedstawień teatralnych m.in. Słowo o Jakóbie Szeli w Teatrze Śląskim w Katowicach w 2017 roku.

O śmierci: w niedzielę wolną od handlu, podczas – to nie żart – Międzynarodowego Dnia Odpoczynku od Świętowania, w dniu wyborów samorządowych. Jak podaje jeden z portali internetowych, cytat na ten dzień brzmi: „Zmiana jest jedyną stałą rzeczywistości” (Yongey Mingyur Rinpoche). Tego dnia słońce wzejdzie o 7:10 – brzask nastąpi pół godziny wcześniej, a zachód o 17:30 – zmierzch pół godziny później. Zenit o 12:20, wschód księżyca o 16:47. 21 października.  Dzień szczególny, bo na ten dzień spotkanie ze śmiercią niektórzy z nas będą mogli zaplanować. Śmierć zawita do Kinoteatru Rialto za pośrednictwem duetu Nagrobki. Maciej Salamon i Adam Witkowski – bez patosu – zagrają i zaśpiewają o śmierci właśnie, o przemijaniu i odchodzeniu.

Pełniąca obowiązki konsula: Marlena Niestrój.

Regionalny Instytut Kultury.
Otwarcie 22.10.(poniedziałek)o godz. 18:00.

Konsulat będzie czynny od 23.10. do 26.10.
w godzinach od 12:00 do 17:00.

Wstęp wolny.

Nazwa festiwalu odnosi się do kierunku w sztuce współczesnej, doktryny, którego twórcą był Piotr Szmitke. Metaweryzm jako nurt artystyczny wymyka się typowym klasyfikacjom. Odnosi się do obszaru świata wirtualnego, powstaje zarówno w mentalnej matrycy twórcy, jak i umyśle obserwatora. Dzieło samo w sobie jest już tylko powidokiem rzeczywistości sprawczej, efektem ubocznym samego procesu twórczego. Sztuka zaczyna się wcześniej. Finalne dzieło to opowieść o inspiracjach, o procesie, o błędach, przeszkodach i porażkach. Artysta zderza się z niemocą uchwycenia w pełni tych aspektów, od której uwalania go akt fabrykowania rzeczywistości. To paradoksalnie jednak – poprzez nieadekwatność i sztuczność – zdradza jej prawdziwą naturę. A zatem mistyfikacja to nie tylko zabawa, ale także potężne narzędzie do odsłaniania prawdy. Pozwala poruszać się w świecie nieoczywistości i pytań bez odpowiedzi. Metaweryzm to także forma spełnienia poprzez nieistnienie.

Monarchia Metawery to eksterytorialne państwo sztuki, w którym nadrzędną siłą jest kreacja. Sztuka jest jego najważniejszym i jedynym towarem eksportowy a ramy tego świata są elastyczne i pojemne. Idea ma charakter rozwojowy i nawet po śmierci twórcy, monarchy, Piotra Szmitke, można brać udział w jej współkreowaniu i zostać jej obywatelem. Zapraszam do odwiedzenia efemerycznego Konsulatu Monarchii Metawery, który odtworzymy na kilka dni w Katowicach. Będę tam na Was czekała. Zapraszam. Marlena Niestrój

Logo Metawery

Królestwo Metawery jest Niezależnym Państwem Sztuki, członkiem Ligi Państw Urojonych.

Królestwo Metawery jest dziełem sztuki a jego istnienie nie wykracza poza sferę ducha i umysłu. Obywatelstwo Metawery nie zwalnia z obowiązków wobec świata materialnego ani z przymusu zachowań narzuconych mocą jego represyjnych struktur.

Na terenie Królestwa Metawery
opowiadaj się za:
– ostrym humorem, przeciw tępej nadętej godności,
– ogrodnikami, przeciw generałom,
– arystokratyzmem ducha, przeciw zaduchowi chamstwa,
– wyższością kreacji nad prokreacją,
– idealnym państwem, przeciw państwowemu ideałowi.

Po opuszczeniu terenu Królestwa Metawery
wykazuj wyrozumiałą postawę wobec:
– medialnej interpretacji świata rzeczywistego,
– wzniosłości haseł,
– dobroczynności banków,
– kompetencji władzy,
– zabaw w kopaniu piłki.

Kochaj lud, jeśli ten nie zmusza Cię byś go cenił.

Promocja książki pt. Outsiderzy, mistyfikatorzy, eskapiści w sztuce XX wieku. Studium postaw twórczych.

Prowadzenie: Natalia Kruszyna.

Muzeum Historii Katowic.
Środa 24.10. o godz. 18:00.

Wstęp wolny.

Małgorzata Stępnik – doktor hab. nauk humanistycznych w dziedzinie filozofii, adiunkt w Zakładzie Edukacji Artystycznej na Wydziale Artystycznym UMCS. Autorka publikacji naukowych mieszczących się w obszarze estetyki oraz teorii i socjologii sztuki, a także licznych tekstów katalogowych. Członkini  Senatu Akademickiego UMCS oraz Rady Programowej ACK „Chatka Żaka” w kadencji 2005-2009.  W latach 2002-2012 pełniła funkcję wydziałowego koordynatora ds. współpracy z zagranicą i programów międzynarodowych (Socrates/Erasmus). Działa również jako malarka; jest autorką kilku wystaw  indywidualnych i uczestniczką prezentacji zbiorowych. Ponadto, była kuratorką szeregu wystaw, zarówno zbiorowych, jak i indywidualnych, (współpracując między innymi z Galerią EOPT Gardzienice).

Jest członkinią Lubelskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych ( w funkcji Skarbnika), Polskiego Instytutu Studiów nad Sztuką Świata (Polish Institute of World Art Studies), NORDIK Association of Art Historians oraz AICA – The International Association of Art Critics.

„Książka (ta) jest zaproszeniem do mentalnej podróży, do wędrówki tropami niezwykłych artystów: outsiderów wymykających się łatwym klasyfikacjom, eskapistów w domenę onirycznych marzeń, w alternatywne czasoprzestrzenie symulacji, nierzadko też mistyfikatorów zręcznie tnących gęstą szatę mitu i zszywających ją na powrót w woal ułudy.”
[Małgorzata Stępnik, fragment wstępu]

Małgorzata Stępnik nie zdążyła poznać Piotra osobiście. Jej zainteresowanie metaweryzmem zaowocowało poświęceniem mu rozdziału w książce „Outsiderzy, mistyfikatorzy, eskapiści w sztuce XX wieku. Studium postaw twórczych”. Osadza go wśród innych niezwykłych artystów o zupełnie odmiennym i indywidualnym rysie, wymykających się łatwemu uporządkowaniu i klasyfikacji. Łączy ich nieskrępowana wiara we własne wizje, autorytarne, zawieszone w osobnej czasoprzestrzeni. A także pociąg do naginania praw rzeczywistości, w tym do mistyfikacji.

Zapraszam
Marlena Niestrój

Nic. Szkice do Króla Leara Teatru A Part.
Reżyseria: Marcin Herich.

Info i rezerwacje: nicszkice@wp.pl
Piątek 26.10. o godz. 19:00.

Bilety: 35 zł, do nabycia przed spektaklem po wcześniejszej rezerwacji.

Intrygujący. Czysty. Przeszywający. Formalny. Cielesny. Odmienny. Spektakl ten to widowisko złożone z gestów, interpersonalnych roszad, westchnień, zatrzymań i rytmów. Na scenie siedmioro aktorów opowiada historię o odchodzeniu, niepogodzeniu, walce, intrygach i zazdrości. Trzy siostry, a w tle umieranie starca, władcy zepsutego samym sobą.

A to wszystko przepełnione uporczywością muzyki Piotra Szmitke – rejestracji improwizowanych prób na fortepian, nigdy wcześniej nieupublicznianych.

Prowadzenie: Wiesław Mlak.

Regionalny Instytut Kultury.

Zapisy: metavera@wp.pl

Weekend 27.10 i 28.10. w godzinach od 10:00 do 15:00.

Koszt udziału: 60 zł.

Metaweryzm to rzeźbiarstwo, którego materią jest sama rzeczywistość. Dlatego wyrzeźbiliśmy dla Was możliwość rzeźbienia. Jeśli odnajdujesz się w choć jednej grupie odbiorców: nigdy nie próbowałeś, już próbowałeś, nigdy nie chciałeś lub zawsze chciałeś spróbować rzeźbić to te warsztaty są dedykowane właśnie Tobie. Rzeźba jest materializacją zarówno ruchu i gestu, jak i emocji. Jest zagęszczeniem chwili w materii. Dowodem na istnienie. Będziemy rzeźbić w glinie. Będziemy się brudzić. Będziemy się bawić, uwalniać twórcze zapędy i rozładowywać emocje. Zapraszam właśnie Ciebie, który czytasz teraz tę notatkę. Nie wiadomo co z tego wyjdzie. Może uda Ci się uchwycić przestrzeń w materii, może uda Ci się odkryć coś nowego w sobie, nowy potencjał. Wszystko to w przyjemnej atmosferze, przy specjalnie dobranej na ten cel muzyce, pod opieką Wiesława Mlaka, dla którego rzeźba od lat jest wyzwaniem codzienności.

Choreografia: Marie Gourdain.

Katowice Miasto Ogrodów – sala 211.

Rezerwacje: metavera@wp.pl

Wtorek 30.10. o godz. 19:00.

Bilety: 25 zł, do nabycia przed spektaklem po wcześniejszej rezerwacji.

Jeden (Un) to taneczne solo, które wchodzi w interakcję z przestrzenią i strukturami wokół niej na scenie. Ruch tancerza i rozwój spektaklu są tworzone i zależne od tej przestrzeni.
Chociaż spektakl jest solowym występem, na scenie są obecne dwie osoby. Kolejne ciało porusza się i modyfikuje zamkniętą przestrzeń wokół tancerza zgodnie z precyzyjną logiką.
Kruchość bytu, niepewna równowaga, przeszkoda.
Granica przestrzeni, w której ciało w ruchu bada własny świat, jest granicą narzuconą przez dyskretną obecność drugiej osoby.
Każda z osób podąża swoją własną ścieżką i kieruje się własną logiką, a równowaga między nimi jest delikatna: ciało się chwieje, a linia podziału między nimi jest ruchoma.

Autor: Marie Gourdain
Wykonawcy:
Florent Golfier, Marie Gourdain
Projektant oświetlenia: Zuzana Režná
Muzyka: Tomáš Háček
Scenografia: Marie Gourdain
Kostiumy: Marie Gourdain, Zuzana Režná, Martina Stieglerová
Wsparcie techniczne:
Štěpán Hejzar i Jakub Ryvola
Producent: Simona Vičarová
Czas trwania: 40 min

Spektakl powstał w koprodukcji z DW7 (Divadlo na cucky) i Studiem ALTA,
przy wsparciu miasta Praga i Ministerstwa Kultury Republiki Czeskiej.

Link do strony spektaklu: http://tyhle.cz/en/un/

Samotność i uporczywość. Próba stworzenia własnego świata z minimalistycznego dekorum. Rozpoznawanie właściwości i dźwiękowości materii uplastycznia ją. Pozwala ją zmieniać. Ale czy zmiana pozwala odnaleźć samego siebie? Spektakl „Un”(„Jeden”) czesko-francuskiego kolektywu tYhle to taneczna animacja scenograficznej instalacji dźwiękowej. Samotny bohater osadzony jest w abstrakcyjnej rzeczywistości. Ten chłód świata (nowhere) jest ocieplany przez ruch tancerza (nobody) i próbę nadania mu nowego kształtu, odnalezienia indywidualnych znaczeń. Poszukiwanie kształtu i kontur w bezkresie możliwości to obszar zainteresowań twórczych choreografki i autorki projektu Marie Gourdain.

z udziałem: Małgorzaty Borowskiej, Jolanty Ciesielskiej, Marty Frank, Marleny Niestrój, Małgorzaty Rychert-Kity.

Katowice Miasto Ogrodów – Strefa Centralna.

Poniedziałek 5.11. o godz. 19:00.

Wstęp wolny.

Spotkanie „Życie po śmierci” jest aktem odwagi samym w sobie. My, wdowy, będziemy mówić na temat własnych przeżyć. Dla każdej z nas odmiennych, ale podobnie silnych. O śmierci bliskiej osoby. Skoncentrujemy się jednak na sobie. Osobiście, szczerze i otwarcie. Podzielimy się swoimi refleksjami, doświadczeniami i emocjami. Ta potrzeba mówienia wynika z potrzeby serca, dzielenia się prawdą (nawet najtrudniejszą), ale także z refleksji, że czas najwyższy zaprzestać spychania tematu śmierci i wdowieństwa do obszaru tabu. Chcemy spojrzeć na ten temat z punktu widzenia zjawiska społecznego, kulturowego i psychologicznego, ale przede wszystkim z punktu widzenia jednostki – tej, która doświadczyła śmierci w swoim życiu. To zjawisko istnieje. Ciągle ktoś umiera. Co z tymi, co pozostają? A jeśli artyści odchodzą to pozostawiają po sobie ciche zobowiązanie bycia z nimi stale w relacji, opiekowania się ich spuścizną. Czy to pomaga?
Można przyjść posłuchać, zadać pytanie, a także podzielić się swoją opowieścią.